Sintology
Men neme een mijter
Men neme een baard
Men laat zich liefst rijden
Men mijde het paard
Het paard heeft zijn nukken
Het schrikt, slaat op hol
Het dak op met krukken
Geen Sint houdt dat vol
Men drage een tabberd
Men drage een staf
Maar een Sint hangt belabberd
Aan een paard vol in draf
Stapvoets schrijden brengt hem verder
Van huis naar huis, elk vol gezang
Vol verwachting van de goede herder
Hij komt, hij komt, het duurt niet lang
Zijn houding is waardig
Zijn toon wat verlaagd
Zijn boodschap zachtaardig
Nooit klinkt Sint gejaagd
De tijd. Hij heeft hem overwonnen
De Sint komt nimmer aan zijn end
Hij is zelfs nooit begonnen
Hij is. En dat is ongekend
Met een stokje in een hokje
Wij willen graag vanuit ons hok
De draak met onze buren steken
Vol vuur voor eigen parochie preken
In hemd, dat past ons beter dan de rok
Zoek en vind iets van je gade
Hoe eerlijk bio en divers is de natuur
Kleur haar in met Haute Culture
Maar weet, een kapsel kan je al verraden
Wij zijn niet van dezelfde moeder
Mijn vader had zijn eigen nest
Want wie het laatst lacht, legt het best
Ik voel me niet mijn broeders hoeder
Hoe glijdend is de schaal
Waarlangs wij elkaar meten
Bij al dat obsessieve daten
Ooit vruchtbaar analoog, nu dor en digitaal
Zonder wandelstok om mee te slaan
Vliegen wij uit elke bocht
Verdwalen wij bij elke tocht
Hebben wij geen poot om op te staan
Een duistere kelder
Er gebeurt veel in mijn hoofd dat mij ontgaat
Daar valt gelukkig mee te leven
Iets staat er dag en nacht te zeven
Wat is gewenst, wat kan geen kwaad
Welke mapjes klappen open
Terwijl ik zit te dichten
Wat kan de ratio zozeer ontwrichten
Dat dit als neuroplaste poëzie valt te verkopen
Wie houdt wie hier voor de gek
Wat mag er door en wat valt af
Is het een zwijgend grote bek
Of toch de angst voor straf en graf
Ik zoek naar woorden om mijzelf door te lichten
Ik zoek de code van mijn eigen interface
Waar is de sleutel waarmee ik mijn gedachten lees
Ik vrees dat ik voor mij moet zwichten
Gedenk de hersendoden
Wij leven om te vergeten
Het wordt ons allemaal te veel
Ik wil alles van jou weten
En dat weten vliegt mij naar de keel
Er is geen toen, er is geen straks
Er is alleen het Nu
We zweven boven onze taks
Want prikkels zijn er contiNu
Wij lijden aan een eindeloos geluk
Met Mother’s Little Helpers, de Pil, het Snuifje en de Fles
En met de Smartphone op stand-by
Kan ons feestje niet meer stuk
Lang leve het moment van onze mindfoolness
Glorie, glorie, glorie
Memento Weekend, Party en Privé
En vergeet ook niet De Story
Klik aan, hou vast de Ui-forie
Al die zombies boven de zoden
Gedenk de hersendoden
Memento Mori
Winterwonderland
Vogels ontmoeten elkaar voor de trek
Diep in de drek houdt de kikker zijn bek
Het zwanengebroed wisselt snel nog van kleur
Het nieuws van de dag vult de kier van een deur
Hoe jong nog het meisje dat droomt bij haar boek
Hoe snijdend de wind uit Noordoost’lijke hoek
Hoe helder de sterren in de vriesdroge nacht
Respect voor de knaap die de krant heeft gebracht
Bedrukt van de dagen die steeds verder slinken
Gekweld door het kwik dat zich dieper laat zinken
Begaan met de stemmen die lager gaan klinken
Bezorgd om de vlucht in het zwaardere drinken
Je kunt elkaar van alles wensen
Maar even serieus, er zijn ook grenzen
Het is wel winter, beste mensen
