Terugblik
Een zeer onvolledig en fel gekleurd verslag van het Delfts
Straattheaterfestival Mooi Weer Spelen 1998
Nog even nagrommen
Het meest opmerkelijke van de Mooi Weer Spelen 1998 was
ongetwijfeld dat het nu pas gebeurde.
Wat?
Wel, na zovele jaren van
prettige gestoordheid en openluchtverdwazing, werd de gekte in
1998 manifest. Een teken van groei naar volwassenheid? Laten
we niet te hard van stapel lopen. Deze processen zijn nog maar
weinig bestudeerd en daarom moeilijk te duiden. Blijft het
feit dat de MWS 1998 naar buiten trad onder het motto
'Blaffen naar de Maan'
een motto dat ons zonder enige verplichting was
aangereikt door de
Lunatic Society of Delft
(LSD)
een moeilijk grijpbaar genootschap
dat wij nimmer hebben kunnen
betrappen op enige vorm van conformisme.
Wij, de organisatoren herkenden ons direct in het motto
waardoor de invulling van het programma een zekere stuctuur
kreeg.
Een complicerende factor was het noodlottige gegeven dat op de
zaterdagavond van ons festivalweekend de eerste wedstrijd van
het Nederlandselftal (tegen België) voor het
WK-98
geprogrammeerd stond. Dezelfde zaterdagavond waarop wij ons
publiek der gewoonte trouw een avondspektakel aanbieden.
Na rijp beraad werd besloten dit evenement, dat een hoog
natuurlijk lunatisch gehalte bezit, zodanig binnen ons
festival te accomoderen dat het zou voldoen aan onze eisen van
artistiek niveau.
Wij zijn in deze opzet niet geslaagd!
Het experiment waarin Jules Deelder en Haagse Harry een hoofdrol
zouden moeten vervullen, heeft niet voldaan aan onze
verwachting. Beide entertainers hadden van ons de opdracht
gekregen om de wedstrijd, die op talrijke zeer gammele TV's te
zien was, van een ludiek commentaar te voorzien op een
zodanige wijze dat het toch wat primitieve voetbalgebeuren
enigszins op de achtergrond zou raken,
of misschien beter gezegd
op een hoger niveau zou worden gebracht.
Tijdens de wedstrijd
zou dit streven ondersteund worden door straattheateracts.
Achteraf moeten wij constateren dat zelfs ons publiek zich
laat meeslepen door een voetbalwedstrijd. En ook de literair
begaafde artiesten waren te zeer betrokken. Tot overmaat van
ramp gaf het verloop van de wedstrijd geen enkele aanleiding
tot geestdrift onder de aanwezigen. Veeleer bouwde zich de
nodige ergernis op die door met name Jules Deelder
reeds na tien minuten
werd vertaald in krachtige oproepen om bepaalde, ernstig falende
oranjespelers niet alleen te wisselen maar ook voor langere
tijd te verbannen. Dit gevoegd bij een nogal regenachtige
ambiance heeft ons ernstig parten gespeeld.
Gelukkig hadden we het nodige echte straattheater achter de
hand. Na afloop van de wedstrijd verscheen het indrukwekkende
gezelschap Friches Urbain dat, hoog gestelt, de stad introk
onderweg hun aangrijpende voorstelling
Mephistomania
vertolkend.
Een grote menigte volgde op de voet.
Na de spektaculaire slotact op de markt nam vuurkunstenaar Wim
Doedel het verhaal over. Tot diep in de nacht speelden zijn
vlammen een bizar spel met de contoeren van het marktplein
en de daarop verzamelde menigte.
Dat was zaterdagavond.
Maar toen hadden we er al een flink
deel van het festival opzitten. Op zaterdagmiddag een
wervelende show op het binnenterrein van het Depot van het
Legermuseum waar we voor de derde keer
het MWS-Pagodenpark
voor onze sponsors hadden ingericht. Een evenement dat door de
bezoekers hogelijk werd gewaardeerd. Bijzondere onderdelen
waren een voorstelling van
Jango Edwards
(terug op straat en met instemming begroet door de LSD)
en, ter afsluiting, een swingende voorstelling van de veelzijdige Delftse kunstenaar
Theo Janssen
met zijn unieke en esperantistische muziekgelschap.
Aan dit alles voorafgaand was op vrijdagavond het festival
geopend met een kleine ludieke actie waarbij het thema
'Blaffen naar de Maan' werd uitgebeeld. Tegelijk ook een
opmaat naar de klapper van die avond, het Pink Floyd memorial
concert op de markt ter gelegenheid van het feit dat 25 jaar
geleden het beroemde album
'The Dark Side of the Moon'
was uitgebracht. Na een grote inspanning van het Pink Floyd
genootschap Crazy Diamond kon 's avonds en 's nachts een
indrukwekkend show worden neergezet die door een afgeladen
markt met groot enthousiasme werd gevolgd.
De gelegenheidsformatie onder leiding van de gedreven Pink Floyd
adept Peter Chattelin kwam dicht in de buurt van het origineel.
En toen gastmuzikant
Jan Akkerman
zich in het spektakel mengde kreeg de voorstelling zelfs
een unieke lading.
Zondagmiddag, traditiegetrouw het festivalonderdeel met het
authentieke straattheater, had een verheugend hoog lunatisch
gehalte. Voor de kinderen was een compleet
maanlandschap
geschapen. De voorstellingen vonden plaats in de als
theatertjes gebruikte kraters. De maan op aarde is een stuk
leuker dan die dooie bol aan de hemel.
The Lunatics
hadden hun eigen bol meegenomen.
Voor het stadhuis maakten ze er een gekkenhuis van.
Het LSD volgde de voorstelling met kennelijke instemming.
En zo waren er talrijke groepen uit binnen- en
buitenland die van Delft weer voor één keer een groot podium
wisten te maken. Een podium dat een uitlaat bood voor de gekte
die zich ook in de geesten van de bezoekers een jaar lang had
opgehoopt. In dat opzicht kunnen wij de stelling van de
Lunatic Society of Delft dat het bij dit soort evenementen
vooral ook om de geestelijke volksgezondheid gaat, volledig
onderschrijven.
De media hebben uitgebreid en geestdriftig over het festival
verslag gedaan. Voor het eerst heeft TV West het festival
drie dagen lang gecovered en er ook dagelijks korte berichten
aan gewijd. Maar ook verschillende radiostations en de
schrijvende pers hebben op een positieve wijze aandacht aan de
Mooi Weer Spelen besteed. Daarmee heeft het festival zijn
status als topevenement in de regio verder versterkt. Het is voor
de organisatoren dan ook zeer bevredigend te kunnen
vaststellen dat het belang van het festival door alle
betrokken partijen zonder reserve wordt onderschreven. Van
belang voor ons als organisatie is de ruimte die we krijgen
om, naast het programmeren van bestaande voorstellingen, eigen
wegen in te slaan en artistieke experimenten uit te voeren.
Ook het programmeren van speciaal voor de MWS gecomponeerde
voorstellingen zien wij als een belangrijke doelstelling. Al
blaffend naar de maan hebben we deze doelstellingen opnieuw
nagetsreefd. Experimenten zijn niet zonder risico. Daarom was
ook in 1998 niet alles volmaakt.
De experimenten zijn voor de continuïteit van het festival
echter van levensbelang. En voor ons als organisatoren zijn ze het zout in de pap.
Of, zoals onze hofdichter Graaf Fitti zo gevoelig opmerkte:
Zoals wij zijn: goedgebekt
Zo blijven wij blaffen naar de maan
en naar de karavaan
(die verder trekt)
Delft, 29 november 1998
Rapporteur voor de Mooi Weer Spelen:
Gerard van de Schootbrugge
