Gerard van de Schootbrugge & Espunt

Plog

Kort verhaal, 30 januari 2014

Plog

Sinds enige tijd mag ik mijzelf plogger noemen. Jazeker, ik heb een eigen plog. En ik ben er apetrots op. Een totale omwenteling in mijn tot nu toe relatief voorspelbare bestaan. Alles staat op zijn kop. Niets is meer hetzelfde. Het gaat er nu vooral om de rust te bewaren.

Omdat ik niet mag aannemen dat iedere lezer bekend is met het fenomeen plog eerst even een toelichting. De plog is een variant van de blog. In een blog informeert de blogger zijn volgers over de dingen van alle dag die hij meegemaakt heeft. De plogger beoogt hetzelfde maar met andere middelen: plaatjes in plaats van tekst. De - p - komt dan ook van photo. De plogger heeft de hele dag zijn mobieltje bij de hand en legt vast wat zijn oog treft. Hoe gewoner, hoe trivialer, hoe beter. Een kloddertje tandpasta dat van de borstel is gevallen,een aangevreten ontbijtbordje, een geopende envelop van de belastingdienst, etc. De ondragelijke lichtheid van het bestaan als fotoreportage.

Opmerkelijk genoeg zijn er blijkbaar veel mensen die het heerlijk vinden om te zien dat er ook in het bestaan van een medemens maar weinig opwindends gebeurt. Nu ik er wat meer bij betrokken ben,kan ik me er nog iets bij voorstellen ook. Je leidt een leven dat qua opwinding te vergelijken is met dat van een vlizotrap. Let wel, dat is naar mijn overtuiging een zegen, een groot goed. De enige onzekerheid die de gemoedsrust dan nog kan verstoren, is dan ook een knagend vermoeden dat je misschien de enige bent en dus in feite een zielige anomalie. Dat idee kan gaan opspelen. Maar als dan blijkt dat de wereld vol ploggers is, één grote verzameling vlizotrappen,valt ook het laatste puzzelstukje op zijn plek. Zoiets kan ik me voorstellen. Zo beleef ik het plogbestaan in ieder geval zelf.

Ik zal nu vertellen hoe mijn plogbestaan er uit ziet. Binnen het bredere plogkader vertegenwoordig ik een subgroep, maar wel een groep die snel furore maakt. Dat geeft een kick waar ik direct aan toevoeg dat dit strijdig lijkt en misschien ook wel is met mijn gekoesterde leventje van nietszeggendheid en totale rimpelloosheid. Toen ik bij toeval op het plogverschijnsel stuitte, door een artikel in de NRC,ging er een belletje rinkelen. Zwak, heel zwak, maar dat past bij mijn aard. Was dit niet een mogelijkheid om mijn bestaan te verrijken zonder mijn levenswijze geweld aan te doen? Het leek een paradox maar ik kreeg er geen speld tussen. En dus besloot ik mijn nek uit te steken en eens rond te neuzen op wat populaire plogsites. Ik rolde aanvankelijk van de ene verbazing in de andere. Zo veel stukjes paprika, zo veel gympen met losse veters, zoveel reclameposters, stoplichten, kopjes koffie met een schuimhartje, zoveel oog voor het kleine, het gewone, het rustgevende. Vaak met een klein en vriendelijk tekstje. Geen opstand, geen geweld, geen onvrede, maar liefde, berusting, het moment. Daar gingen we de oorlog met Azië niet mee winnen, maar lag in dat werelddeel niet juist de oorsprong van deze levenswijze, deze wereldvisie? Ze draaien daar nu helemaal dol, dat hebben ze van ons afgekeken en wij zien het ploggend gebeuren terwijl we weer een shot van de ingeruimde vaatwasser posten. Het kan verkeren, zou Bredero zeggen. En langzaam maar zeker voelde ik mijn weerstand wegsijpelen.

Jezou mijn plog misschien wel eplog kunnen noemen, met de -e- van extreme. De gemiddelde plogger maakt de hele dag nauwelijks iets mee, uiteraardgeen enkel probleem voor een succesvolle plog, maar ik maak de hele dag echt helemaal niets mee. Ik had een vaag gevoel dat dit me in de plogcommunity wel eens zou kunnen onderscheiden. Nu zeg ik wel dat ik niks meemaak, maar dat moet ik wel wat nuanceren. Mijn leven bestaat namelijk uit Patiencen op mijn iPad. Ik maak voor een hele week eten klaar zodat ik de rest van de tijd vrijuit kan spelen. Mijn bestaan wordt gevuld met plaatjes van de kaartverdelingen die op mijn scherm langskomen. Dat is mijn wereld, mijn leven. Ik besloot om daar regelmatig een voorbeeld van op mijn plog te zetten en dan maar eens te zien wat er zou gebeuren. A small step for a man, an even smaller step for mankind.

Maar ja, ik ben niet zo’n nerd, hoewel. Hoe maak je met je iPad een plaatje van het scherm van diezelfde iPad? Na enig piekeren kwam ik tot de conclusie dat ik het scherm dan via een spiegel moest fotograferen. Een opwindend idee omdat ik wist dat je dan in een eindeloze loop terechtkomt met als resultaat het bekende droste-effect: plaatje in plaatje in plaatje….. Een plog met plaatjes waar de oneindigheid in opdook. Als dat geen rustgevend effect had! Wie maakt zich oog-in-oog met de oneindigheid nog ergens druk over? Helaas, het mooie idee werkte niet. Op het moment dat ik de iPad-camera voor de spiegel hield, was het Patienceplaatje verdwenen.

Toen herinnerde ik me uit mijn PC-jeugd het fenomeen van de zogenoemde screendump. Een afdruk van het scherm. Al snel werd duidelijk dat dit met een dubbele knopactie op de iPad mogelijk was. Het Patienceplaatje komt keurig in het fotoalbum en kan vervolgens simpel geplogd worden. Misschien minder spectaculair dan een droste-plaatje maar wel zo effectief en dat is ook wat waard.

De volgende stap was om een blog te starten en vervolgens de- b - door een - p - te vervangen. Maar nu niet langer de - p - van photo maar de - p - van Patience. Vooral die nieuwe - p - maakte megelukkig. Patience is voor mij niet alleen een ongelooflijk rustgevende tijdpassering die nimmer verveelt, het is ook een directe verbinding met mijn jeugd. Jarenlang heb ik mijn ziekelijke moeder verzorgd en ik kon haar geen groter plezier doen dan een spelletje Patience. En naarmate de jaren voorbij gingen, drong het spel door in elke vezel van mijn lijf en ontwikkelde ik dezelfde voorliefde voor dit magistrale spel, dat veel meer is dan zo maar een kaartspel, als mijn moeder. Ik weet zeker dat het spel haar niet al te makkelijke leven met vele jaren heeft verlengd. En hoewel ik het niet echt begrijp, leeft er bij mij wel een gevoel dat Patience kracht geeft.Een vitamine. Een elan vital. Mijn moeder moet datook zo hebben beleefd. Ze sprak er nooit over.

Het wonderbaarlijke, zeg maar gerust magische van Patience is dat je het kunt blijven spelen, ook als je moeder, of welke trouwe partner dan ook, je is ontvallen. Het wordt dan automatisch Solitaire. Maar ik vind dat een wat sneue naam. Patience geeft me een veel beter gevoel. Het zou mooi zijn als ik ooit weer samen met iemand kon spelen. Ja natuurlijk, een vrouw zou fantastisch zijn. En dan weer met kaarten, net als met mijn moeder. The real thing. Ik zou wel de iPad bij de hand willen hebben al was het maar om mijn volgers niet teleur te stellen.

Ik heb intussen een grote groep volgers. Blijkbaar mensen met zoveel innerlijke rust dat zelf een potje Patience spelen al een te grote verstoring van hun bioritme betekent. Ze laten me weten dat ze genieten van de plaatjes die ik post. Dat ze zich verbazen over de steeds weer verschillende spelbeelden. Wat een rijkdom, wat een rust. Sommigen opperen zelfs dat het niet zeker is dat er door de computer, of door een Deus ex Machina, niet gerommeld wordt met de kaarten die omgedraaid liggen. Het onzichtbaar verwisselen van twee kaarten kan,zoals we weten, het spel een heel andere loop geven en niemand die het door heeft. Patience, het Lot en het Leven, in mijn plog komt het allemaal samen. Ik vermoed dat mijn volgers dat intuïtief aanvoelen. Een andere verklaring voor mijn succes heb ik niet.

Espunt, 30 januari 2014