Gerard van de Schootbrugge & Espunt

De Sint en het geheim van de Eenoor

Kort verhaal, 29 november 2018

De Sint en het geheim van de Eenoor

Ik zat wat verweesd in een oude, klassieke fauteuil naast de ingang van de Jumbo. Het was vijf uur en het was mooi geweest. Terug naar Nootdorp, terug op aarde. Er was serieus en hard gewerkt. De hele middag hadden wij de jeugd van Voorschoten verblijd met presentjes. Want Sint Nicolaas komt nooit met lege handen, en al helemaal niet in een toch wat behoeftige omgeving als Voorschoten.

Ik zat daar wat verlaten te mijmeren in die mooie, klassieke fauteuil naast de ingang van de Jumbo en tegenover de ingang van de dierenspeciaalzaak. De Pieten waren verdwenen. Er was een probleem. Zo nu en dan richtte ik even het vermoeide hoofd op en groette welwillend een passerend moedertje met nog wat laatste boodschappen, dat mij zorgelijk toeknikte, niet goed wetend hoe te reageren op mijn toch wat desolate toestand.

Op een zeker moment kwam er een dame van middelbare leeftijd frontaal op mij afgestapt. Zij had een missie, zoveel was duidelijk. Met een licht Duits accent kwam zij direct ter zake. Hoe lang ik nog naast de ingang van de Jumbo dacht te blijven zitten?

De achtergrond van haar vraag was me onmiddellijk helder. Zij was natuurlijk van plan naar huis te bellen waar ze haar man met de kleinkinderen had achtergelaten. Of hij maar zo snel mogelijk naar het winkelcentrum wilde komen want daar had ze de Sint ontdekt. Hoe je het ook wendt of keert, je bent toch een ster.

Het spijt mij mevrouw, ik had hier eigenlijk al weg moeten zijn. Zo gauw we de sleutels van de auto gevonden hebben, zijn we vertrokken. Zij toonde begrip, zwaaide nog een keer en verdween toen uit mijn vluchtige bestaan.

Groots onthaal

Onze entree in het gezellige en gelukkig ook overdekte winkelcentrum aan het Planciusplantsoen was majestueus. Ouders en kinderen begroetten ons uitbundig en vol verwachting klopten de harten en hartjes. Het kleine winkelcentrum voelde dat er iets bijzonders te gebeuren stond. Even mocht het genieten van de status van magisch centrum van Voorschoten en omgeving. We waren met een stevige groep. De Sint was in gezelschap van vier groot formaat Pieten uit het grote blik en vier klein formaat Pieten uit het kleine blik.

In een jolige bui noem ik de kleine donderkoppies soms mijn grietepietjes. Ze doen het goed, maar zo’n lange middag op één plek, dat is toch nog een opgave voor ze. Ze zijn nog erg speels. Maar daar heeft de Jumbo natuurlijk geen boodschap aan. Vijf uur is vijf uur en niet half vijf. Op het eind van de middag liet ik ze maar even mijtermikken. Vinden ze leuk. Ik moet dan stil zitten met de mijter iets naar voren. Proberen ze er overtollige cadeautjes in te mikken. Ze weten dat ze alleen met babyknuffels mogen gooien. Landde er toch weer een pak hondenbrokken van de dierenspeciaalzaak aan de overkant op mijn oude schedel. Het was gelijk gebeurd met het mijtermikken.

Waar zijn de sleutels?

Zo zat ik op het eind van de middag dus wat te mijmeren naast de ingang van de Jumbo. Zo nu en dan werd ik opgeschrikt door opgewonden geluiden uit de dierenspeciaalzaak aan de overkant. Het was me daar toch een toestand, dat wil je niet weten. Pieten die in paniek door de zaak renden, dieren die van de leg raakten of hun wintervacht afwierpen. Chaos. Ik begreep het wel. De stuurpiet was zijn autosleutels kwijt, de grietepietjes wilden naar huis, en eerlijk gezegd was ik ook wel toe aan een kleine hartversterking. Stuurpiet had, naar zijn zeggen, de sleutels ter bewaring afgegeven bij de dierenspeciaalzaak. De directie van de dierenspeciaalzaak wist van niets maar was niet te beroerd om te helpen bij het verbouwen van hun eigen winkel. Zelfs de net ingevlogen dwergpython werd voorzichtig gevisiteerd om te achterhalen of hij een sleutelbos met hanger had doorgeslikt. Hoorde ik later.

Hoe anders was de sfeer toen wij uren eerder arriveerden. Wij werden, eerbiedig en omringd door gelovigen, naar de dierenspeciaalzaak geloodst. Geen idee waarom. Ook de dierenspeciaalzaak wist van niets. Ze hielden zich groot, ook toen de winkel werd overstroomd door een horde kinderen met bijbehorende moeders en oma’s. Ik houd ze tegenwoordig steeds moeilijker uit elkaar. Wij hielden halt bij de plek waar het grote konijn met het ene oor verblijf hield. Een enorm, grijs konijn, dat rechts op zijn kop een bloederig stompje had zitten op de plek waar bij soortgenoten een oor zit. Een Eenoor, zoiets als een Eenhoorn, maar dan anders, minder fraai afgewerkt zal ik maar zeggen. In dezelfde bak lag een vergelijkbaar konijn met twee oren. Eén van de kinderen wist te vertellen dat dat de boosdoener was. Die had het oor afgebeten. Enkele opgeschoten jochies kwamen onmiddellijk in actie om konijn twee duidelijk te maken dat we in Voorschoten zo niet met elkaar omgaan. Ik kon ze nog net tot de orde roepen. Ik vermoed dat het onfortuinlijke konijn in de regio al viraal was gegaan. Beide reuzenkonijnen verroerden geen vin. Ze lagen daar en hadden hun conflict bijgelegd zo leek het.

Slap

Ik begreep dat er iets moest gebeuren. Het is de kracht van de Goede Sint dat hij haarfijn aanvoelt wanneer een situatie om een ingreep vanuit de wereld van de magie vraagt. Daarom stelde ik de kinderen voor dat we zouden testen wat het konijn met het ene oor nog hoorde. Hoe zou hij reageren op Zie ginds komt de stoomboot, een liedje waarvan bekend is dat konijnen er iets mee hebben. Er werd uit volle borst gezongen. Veel kinderen hielden met één oog de Sint in de gaten, met het andere het oor. Tot aan ‘maar rij toch niet stilletjes…’ zat er geen greintje fut in het ene oor. Het lag slap over de rug van het reuzenkonijn. Al net zo slap als het konijn zelf. Het lied liep nu echt tegen zijn end. Alleen nog ‘ons huisje voorbij’. En toen gebeurde wat niemand meer verwachtte alleen de heilige die onvoorwaardelijk gelooft. Vanachter de stola kon ik het konijn ongezien een gemene por geven. Het massale dier sprong op, landde op zijn kooigenoot, en gaf hem een stevige knauw in zijn oor. Niet fataal maar wel een duidelijk signaal. Hij heeft het gehoord, riep ik. Zijn ene oor doet het nog. De kinderen waren opgelucht. Het was een waardig begin van een gedenkwaardig middagje Voorschoten.

Grietepietjes

Terwijl deze beelden onder mijn oude schedel heen en weer kaatsten, kwam ineens de Pietenbrigade naar buiten rennen, achterna gezeten door de directie van de dierenspeciaalzaak. De hele meute vloog bij de buren van de dierenspeciaalzaak weer naar binnen. De Read Shop. De grietepietjes hadden de stuurpiet eindelijk weten te overtuigen van het feit dat hij zijn sleutelbos daar had afgegeven en niet bij de dierenspeciaalzaak. En natuurlijk hadden de grietepietjes gelijk. Eenmaal terug in Nootdorp moest stuurpiet uiteraard op het matje komen. Hij kreeg er een kleur van. Gelukkig voor hem kijkt de Sint daar doorheen. Ik zei: Je hebt weer wat geleerd stuurpiet. En nu ga ik op één oor, als je het niet erg vindt. Morgen weer een drukke dag.

Sint Nicolaas, 28 november 2018