Komt een moment vlak voor de consecratie. Ik ben opzij in de teruggetrokken nis bezig het wierookvat van tweede zwaaier links te vullen en aan te blazen zodat de gewenste rookontwikkeling plaatsvindt, want er moet zo centraal mogelijk worden opgetreden. Zie ik dat in een van de vier lange kettingen door verkeerd wegleggen een knoop is ontstaan. Ik wikkel die knoop uit die ketting, maar kreeg er daardoor twee andere knopen voor terug. Gauw herstellen, kan nog net. Teruggedraaid komt er nog een knoop bij. Het kettingwerk werd korter i.p.v. langer. Het werd een knoedeltje er was niet mee te zwaaien. Paniek in de tent.
De ceremoniarius aan de andere zijde heeft niets in de gaten en verzamelt de groep in de rij. Als blijkt dat het aan de linkerkant niet klopt, moet hij het altaar op en de directeur verzoeken even met de consecratie te wachten. De drie heren gaan braaf een trede lager op de knieën in afwachting van nadere berichten. Consternatie in de kerk achterin, waar men van niets weet en de stilstand niet begrijpt. Geroezemoes alom. Er werd door een koster een ander wierookvat van minder allooi naar boven gebracht en de kooltjes uit het mislukte vat werden overgeheveld onder de ogen van de zeer ongeduldige ceremoniarius. Pas toen kon het zwaaien in gelid ter voorbereiding op het sacramentele worden gestart. Een vertraging van 5 minuten. Ik werd voor drie maanden geschorst.
Ik was net weer toegelaten tot het elitecorps, ik denk twee maanden later of ik werd uit de studiezaal gehaald door de priester-voorzitter van de acolieten. Ik had die morgen als gewone misdienaar gediend en zoals wel vaker gebeurde z.g. per ongeluk, maar wel expres mijn ampul met wijn omgestoten, die wijn achter een deur snel van het tableau opgedronken en toen de waterampul daar op geledigd en in de sacristie een nieuwe vulling opgehaald, die daar altijd gereed stond onder toezicht van de kosters. Mededeling: je bent gezien en voor goed ontslagen als acoliet. Einde oefening. Ik werd dus nooit de gedroomde wierookzwaaier. Een kinderdroom, toen elf jaar oud, aan gruzelementen. Eigen schuld dikke bult. Heb ik als frustratie nog jaren op Rolduc meegedragen. Totdat......je voelt het al aankomen, ja, totdat de tijd van Utrecht kwam, de R.K. studentenparochie!!!
Van Rolduc naar de Utrecht
Vele Rolduciens gingen of naar Tilburg economie studeren, maar minstens zovelen gingen naar Utrecht. In 1945 waren er zeker een twintigtal verdeeld over de verschillende jaren. Geen wonder dat deze ervaren misdienaars beslag legden op die functie in de studentenparochie. En ja hoor het wierookzwaaien op zijn Rolducs deed zijn intrede, al gaf het aanvankelijk wat gefrons op het voorhoofd van pastoor Visser. Hij verbood het niet. Zo had Veritas met hen en het chorus een dominante rol bij de wekelijkse viering aan de Maliesingel of hoe dat tegenwoordig heet. Mebius woont er.
Het bestuur wandelde vanuit de sociëteit normaliter door het park naar de bewuste kapel en zat qualitate qua op de eerste rij links bij de uitgang van de sacristie. De meeste Veritijnen zetten hun fiets bij de soos en gingen te voet verder.
Dan gebeurt er iets heel bijzonders. Er moet een nieuw Veritasbestuur komen, zoals elk jaar. Maar ditmaal gebeurt het niet zo soepel. Meestal worden de kandidaten door het bestuur bekend gemaakt zonder meer gekozen zonder tegenkandidaten. Ditmaal is het anders: het gaat om het nieuwe bestuur voor 1947- 1948. Voor de functie van abactis secunda zijn er ineens twee kandidaten. Dat is de door het bestuur naar voren geschoven Philo Pot van het jaar ‘45, mijn jaar dus, en de door de meisjeskamer naar voren geschoven Gerda Hoogstraten, een Wig, de eerste groep van na de oorlog, en inderdaad mijn oudere zus.
Er ontstaat veel geroezemoes en achterklap, kiezen tussen de jongere Philo, ligt goed bij vele jongens, en de wat oudere Gerda met veel aanhangsters uit de dameskring. De verkiezing wordt aangekondigd en de zaal links van de ingang heeft een heuse stembus. Vanaf half elf kan men kiezen tot zes uur. Een comité zorgt dat alles ordentelijk verloopt. Denkt men althans.
Tegen half 5 stopt er een ouderwetse Citroën met treeplanken opzij voor de deur. Er springen vier man uit. Twee bezetten de voordeur en twee rennen het stemlokaal binnen en grissen de stembus mee, die door het open raam van de auto wordt gekiepeld. De vier mannen springen op de beide treeplanken en de auto verdwijnt in vliegende vaart links om de hoek.
Wie deed dat en waarom? Ik wist wat er komen zou. Het was mij verteld. Het was een stunt van een aantal van mijn jaargenoten. Als broer van de tegenkandidaat wilde ik niet deelnemen aan deze actie en ik wist ook niet zo goed wat ik ervan moest denken. Al snel was bekend wie dat viertal was. Ze hadden zich niet vermomd.
Gevolg: directe schorsing als lid met verbod op toegang tot het Eigen Huis en het uitschrijven van nieuwe verkiezingen. Voor de beide kandidaten was het een vreemde situatie. Dagenlang werd er druk gespeculeerd wat nou precies de reden was en wat er de gevolgen van zouden kunnen zijn. Er verschenen meer wervende teksten ad valvas en de mooiste waren de spandoeken met de teksten : zijt ge voor God, stemt Philo Pot en de ander : zijt ge van God verlaten, stemt dan Gerda Hoogstraten.
De makers kwamen kennelijk uit 1 hoek. Herstemming bracht Philo in het bestuur. Later werd Gerda presidente van de Meisjeskamer.
Dit was niet het einde van het verhaal. De vier geschorsten, wat moest daarmee gebeuren? Het werd zondag en het oude geplaagde bestuur, nog steeds verbolgen over de overval, toog ter kerke. Als gebruikelijk op de eerste bank links. Het orgel zwol aan en de sacristiedeur ging open. Twee van de vier geschorste overvallers, nog nooit eerder als misdienaar opgetreden, kwamen als eerste vlak langs de bestuurders met een grijns op het gezicht te voorschijn vergezeld van twee oude rotten van Rolduc gewapend met twee in plaats van het gebruikelijke ene wierookvat, gevolgd door een genoegzaam kijkende pastoor Visser, die de accentuering dat niet-leden van Veritas ook de mis konden dienen wel kon waarderen. Het werd zo een mis met vier acolieten i.p.v. de gebruikelijke twee.
De twee andere overvallers waren inmiddels op de eerste rij rechts beland. En de mis kon beginnen. Een introïtus om nooit te vergeten. Nico Bergstein uit Kerkrade en ik hebben uitbundiger dan ooit met de wierookvaten gezwaaid en op het geijkte moment dat het plebs op de gebruikelijke manier moest worden bewierookt twee aparte zwaaien naar de bestuursbank gebracht. Het gaf kennelijk enige ontspanning aldaar na aanvankelijke zure gezichten.
De mis ging uit en de gebruikelijke stoet richting soos door het park zette zich in beweging. Toen de vier overvallers zich bij de stoet aansloten werd op de hoek van de Kromme Nieuwe Gracht bij monde van een van de bestuursleden toch nog even fijntjes gemeld, dat geschorste leden niet welkom waren. Wij zijn toen in arremoede naar het Utrechtse etablissement Pays Bas gegaan om daar gnuivend over het succes van onze parochiële actie onder het genot van een cognacje nog lang na te praten.
De geschorsten werden na een aantal weken na hun excuus weer in genade aangenomen. Pastoor Visser liet later blijken dat hij het onderwerp R.K. studentenparochie en de verhouding met Veritas niet uit de weg ging.
Hoe het er heden ten dage op dit punt voor staat heb, ik geen idee. Tempus fugit.
Misschien kan je iets met dit verhaal al zijn het er eigenlijk twee. Als je er niets mee kan of niet de moeite waard vindt, geen nood. Ik vind het geschikt om mijn kinderen en een aantal kleinkinderen een idee te geven over een tijdvak dat ze niet kennen, inclusief de ceremoniële pracht van een deel van het rijke roomse leven en de structuur van die tijd. Dan heb ik nog geen woord gewijd aan de prachtige kerkelijke muziek in vele soorten .
Wijnand Hoogstraten, 2012
