Espunt in 2017
24 december 2017
Kort verhaal
Mogen de gordijnen dicht?
Toelichting
Hoe ziet de toekomst van Sinterklaas eruit? Wat nou als Brussel streeft naar een Europese identiteit, ook op het gebied van folklore en volsfeesten? Een opa en een kleinzoon, midden in een zwaarbesneeuwd bos. Een Sinterklaasdystopie?
Mogen de gordijnen dicht?
‘Het begint al weer donker te worden, Joep. Je moeder zal nu wel vlug komen. Ik ben wel benieuwd of haar nieuwe vriend ook mee komt.’
Het gezicht van de jongen verstrakt. Even is het stil, dan zegt hij:
‘Maar opa, ze moet wel door al die sneeuw heen.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in, jongen. Hier in het bos komen geen sneeuwschuivers. Maar er rijdt ook niemand. Last van een file zal ze niet hebben. ’
‘Ze kan alleen niet zo hard.’
‘Daar heb jij weer gelijk in, Joep. We zullen het zien jongen. Ik zal eens wat licht maken. Dat leest wat makkelijker, vind je niet?’
De oude man staat op uit zijn oude leunstoel en schakelt wat schemerlampjes aan.
‘Bij ons gaat dat automatisch, opa.’
‘Hoezo automatisch?'
‘Nou, als het donker wordt, gaat bij ons de muur gloeien. Het plafond kan ook gloeien. En de vloerbedekking.’
‘Ik weet het. Het is tegenwoordig één grote sensorparade. Maar je ziet het, op deze ouwerwetse manier gaat het ook nog steeds. En als we het koud krijgen, gaat er gewoon een stuk hout op het vuur.’ De oude man voegt de daad bij het woord en legt voorzichtig een blok eikenhout op de geblakerde resten van blokken die hun taak hebben volbracht. De jongen aan de andere kant van de haard heeft zijn boek op zijn schoot gelegd en kijkt geboeid toe. Dan zegt hij:
‘Opa?’
‘Ja kerel?’
‘Mogen de gordijnen dicht?’
Lees hier verder.
22 december 2017
Innovatie van Innovatie.
Vijf korte beschouwingen over ontwikkelingen op innovatiegebied toegevoegd: Innovatie van Innovatie. Ze stammen uit mijn TNO-tijd, circa 2005
Klik hier.
13 december 2017
Snuffelen en Knuffelen
Selectie van mijn columns in Nootdorp NU gebundeld
Toelichting
Ooit hebben we als Nootdorpse kringloopwinkel De Wisselbeker een deal gemaakt met ons Nootdorpse Huis-aan-Huisblad Noodorp NU. Adverteren en als tegenprestatie een maandelijkse column. Een klusje voor de voorzitter dat ik de afgelopen jaren met veel plezier heb geklaard. Eindredacteur Ron Labordus kwam in de loop van de tijd regelmatig met de suggestie 'om eens wat te doen' met mijn stukjes. Mijn reactie was steevast: 'Ron, doe wat!' En dat heeft hij nu gedaan. Dit jaar bestonden we 20 jaar en die aanleiding was niet meer te omzeilen. Ook onze Nootdorpse drukkerij Van de Sande stapte in. Jolanda de Koning, in normale tijden vormgeefster bij Van de Sande en in bijzondere tijden een van mijn meest ervaren Zwarte Pieten (ja mensen, zo werkt dat in een echt dorp), maakte er een leuk boekje van. Een collectors item, want de oplage is beperkt.
Hieronder een plaatje van de omslag en van Monique van de Sande die mij het eerste exemplaar overhandigt. Tijdens deze eenvoudige maar stijlvolle boekpresentatie fluisterde eindredacteur Ron Labordus, tevens fotograaf, mij toe waar de column voor de kersteditie van Nootdorp Nu bleef. Ook voor zijn gemoedsrust: hij staat hiernaast.
Een boom vol engelenhaar (column)
Kerstmis. Mooi. Ontroerend. De hoofdpersonen, de grote lijn, kennen we nog net. Bijverhalen? Bijfiguren? Geen idee. Boeiuhhhh. Daarom nu even aandacht voor de Engel, de boodschapper tussen hemel en aarde.
Het verhaal begint met een Engel die een jonge vrouw vertelt dat ze in verwachting is. De Aankondiging of Annunciatie. Minstens zo vaak afgebeeld als de geboorte. De Aankondiging wordt gevierd op 25 maart, negen maanden voor Kerstmis. En het is niet zo maar een Engel, het is de Aartsengel Gabriël, die Maria begroet met de woorden: Wees gegroet, vol van genade, de Heer is met u. Wie voelt zich niet geraakt bij deze woorden als ze in de klanken van het Ave Maria zijn gegoten? Het begin van een drama dat zijn weerga niet kent. Drie en dertig jaar later zal deze vrouw haar zoon, die ze in een krot vol liefde ter wereld bracht, weer dragen, op haar schoot, maar nu als hij is bezweken aan de meest gruwelijke martelingen. Dat had Gabriël er niet bij verteld. Het is een historie die ontroert en waarin op allerlei momenten Engelen opduiken. Het zijn Engelen die de herders naar de stal leiden en het zijn Engelen die drie en dertig jaar later bij het graf de wacht houden. Je hoeft het niet te geloven om even stil te vallen.
Engelen en vallen. Ook zo’n dingetje. Lucifer viel uit de hemel en spookt sindsdien met zijn trawanten op aarde rond. Hoogmoed kwam voor de val. Dat gold overigens ook voor Icarus, een jongeman die probeerde met aangeplakte vleugels van een eiland te ontsnappen. Hij sloeg de waarschuwing om niet te dicht bij de zon te komen in de wind. De lijm smolt en Icarus viel te pletter. Maar zijn wij niet allemaal wat hardleers, dom of hoogmoedig? In Phoenix Arizona moesten dit jaar vliegtuigen aan de verhitte grond blijven omdat het 48 oC was. De lucht was te dun geworden om op te stijgen. En de vleugels zijn tegenwoordig ook nog gelijmd… Broeikas.
Gevallen engelen en het geval Engel. Cees Engel was een jaar jonger dan ik en ook lid van de studentenvereniging Veritas. Later hoorde ik dat deze Engel steeds weer opdook met als eretitel: De Krottenkoning. Zijn laatste kunstje was Fort Oranje. Cees studeerde keurig af als biochemicus maar stapte na een paar jaar over naar het snelle geld in de wereld van de pandjesbazen. Zijn boodschap had zelden een hemels karakter: als u niet betaalt, gaat de kraan dicht.
Als boodschappers blijven de gevallen Engelen opvallend actief. Ze beleven gouden tijden. Nooit eerder was de mens makkelijker te manipuleren. Ze weten alles van ons. We hebben het ook wel erg makkelijk gemaakt om de wereld te vergiftigen. Met nepnieuws. En zo zie je maar: Kerstmis blijft inspireren. Fijne feestdagen.
Knuffel
December 2017
5 december 2017
Sint Nicolaas brengt een bezoek aan de Sint Jozefschool in Nootdorp.
Het bezoek liep een beetje anders dan de Goedheiligman zich had voorgesteld. De nieuwe Communicatiepiet had het allemaal niet zo goed begrepen. Een zwarte schimmel, de Sint met de muts van zijn goede vriend de Kerstman op, lopend met de oude schoolbel die was verdwenen. Maar gelukkig weer teruggevonden. De Sint brengt hem terug omdat een school zonder schoolbel eigenlijk niet kan. Op dit filmpje kun je zien hoe het goedertieren gezelschap bij de school aankomt. Met natuurlijk Peter Beijersbergen en zijn trekzak in het comite van ontvangst.
Film aankomst.
18 november 2017
Sint Nicolaas is weer in het land!!
Op 18 november werd Sint Nicolaas hartelijk verwelkomd op de Winkelpromenade Hesseplaats in Rotterdam-Oost. Hartverwarmend en dat kwam goed uit want er stond een guur windje op het plein waar zijn zetel was geplaatst.
november 2017
Kort verhaal
Het einde van de ondergang
Toelichting
Deze wat opmerkelijke tekst is het resultaat van associatie en een vrij spel met de taal. De lezer doet de rest. En zijn/haar oordeel is beslissend.
Het einde van de ondergang
‘Wij zullen hier een doorgang moeten forceren,’ houdt de voorgangster zijn aanhang voor. ‘Zonder ingang geen toegang. En zonder toegang geen ondergang. Eenvoudiger kan ik het niet maken.’
‘Wij zullen doorgaan,’ galmt het terug van het laaghangende fruit dat boven onze hoofden onheilzwanger zompt en druipt. Er klinkt gangsterrap: ‘Leidt ons naar de ondergang, voorgangster. Al onze gangen zijn nagegaan.’ Ritmische achterklap vanaf de flanken krijgt de handen op elkaar en laat het dak van laaghangend fruit dansen. Met een theatraal gebaar tast de voorgangster naar de beide slippen van de voorhang, de witte bef. Tegenhangers zijn in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig maar.
‘Aanhang, ik zal de voorhang openen zodat wij af kunnen dalen in de ondergang. Weet dat aan het aan het eind de teloorgang wacht. Vanaf hier zal het alleen maar donkerder worden.’
‘Hebben wij niet altijd zwart gewerkt?’ roepen wij. ‘Op de tast overal te gast. Was niet ons motto: Opluisteren door verduisteren. Toe voorgangster, toon lef en scheur de bef.’
Hij wijst Uterecht. Want het Uterecht moet zijn loopje nemen. Maar pas op met vuile was! Want van vuile was komt? Nou?
‘Schone IS,’ roepen wij. En zo beschouwd is zwijgen inderdaad goud. Dat is geen familiegeheim.
Lees hier verder.
In Memoriam Chriet Titulaer
Op 23 april 2017 overleed Chriet Titulaer. Twee jaar voor mij werd hij lid van de Utrechtse studentenvereniging Veritas. Hij in 1961, ik in 1963. Hij was assistent op mijn practicum sterrenkunde. En toen ik later aan de slag ging bij TNO had ik regelmatig me hem te maken als hij weer eens aan een interssant project werkte waarvan hij meende dat TNO daarin niet gemist kon worden. Ik schreef voor ons Reünistenblad een In Memoriam.
Lees hier een uitgebreide versie.
29 oktober 2017
Kort verhaal
De Navelstaarder
Toelichting
Wat gebeurt er in het hoofd van een mensenkind als het merkt dat zijn navel voldtrekt anders is dan die van zijn vader? Aan het eind van zijn leven moet hij zijn geheim kwijt.
De Navelstaarder
‘Hier is uw koffie meneer Koudvuur.’
Waarom altijd op het verkeerde moment dat hoofd om de hoek van de deur? Kom op, niet zeuren.
‘Zet daar maar neer, Annemieke.’
‘Heeft u vanochtend al mooie gedachten gehad, meer Koudvuur?’
‘Gedachten? Steeds moeilijker. De herinneringen nemen het over, Annemieke.’
‘Maar herinneringen kunnen toch ook heel fijn zijn?’
‘Ze zijn niet allemaal even plezierig. Ik voorzie een gekweld einde, Annemieke.’
‘Waar bent u dan bang voor, meneer Koudvuur?’
‘Dat mijn handen boven mijn graf uit zullen groeien, Annemieke.’
‘Hè, jakkes, wat een vervelend idee.’
Even blijft het stil.
‘Ik ga weer, meneer Koudvuur. Ik ben bang dat ik niet zo veel voor u kan doen.’
‘Dat begrijp ik Annemieke, jij hebt aan de koffie je handen al vol.’
‘Elke keer als ik koffie kom brengen zit u daar. Helemaal gebogen. U moet niet boos op me worden, hoor, maar soms denk ik wel eens: wat zou er in het hoofd van meneer Koudvuur allemaal omgaan?’
Lees hier verder.
10 oktober 2017
Kort verhaal
Het zevende couplet
Toelichting
Dit opmerkelijke verhaal, noem het gerust een sprookje, was mijn bijdrage aan de schrijfwedstrijd van Literair Werk met de uitdagende titel: Vieze Liedjes. Ik heb me laten inspireren door een van de mooiste sprookjes uit onze cultuur. Wat gebeurt er als de superster uit het sprookje een mooie, maar wel oude koningin is geworden?
‘Moeder, vlug, er zijn boodschappers van de koning. Bij de oude eik.’
‘Boodschappers van de koning, zeg je?’
‘Ja. Iedereen is er. Ik zag zelfs een paar dwergen.’
‘Dwergen? Dat mag je bijzonder noemen, Eida. Er gebeurt in dit godvergeten dorp nooit iets.’
Weer thuis zegt Eida's moeder:
‘Je hebt het gehoord, Eida. De oude koningin zoekt een nieuwe dienstmaagd. Dit is jouw kans. Dit is onze kans.’
‘Hoe bedoelt u moeder?’
‘Jij wordt de nieuwe dienstmaagd, Eida.’
‘Ik ben maar een simpel herderinnetje. Wat heb ik te bieden?’
‘Jij bent mooi en intelligent, Eida. Uit edelsteen gepolijst. Zoals alleen dwergen kunnen. Het uur van de wraak is nabij. Ik zal oma waarschuwen.’
‘Ik huiver als ik het woord wraak hoor, moeder.’
‘Later zal het je duidelijk worden, kindje. ’
‘Kijk moeder, er valt sneeuw. Zwarte sneeuw.'
‘De dwergen stoken hun vuren op.'
Lees hier verder
19 september 2017
Kort verhaal
Weten of geweten worden
Toelichting
Verhaal over de geheimen van het weten, geïnspireerd op jeugdherinneringen van de schrijver toen hij er nog van overtuigd was dat hij ooit professor in de sterrenkunde zou worden.
‘En Wouter, zie je nog steeds sterretjes?’
Het was oom Ferdinand. Hij vond het altijd leuk mij een beetje plagen. Gelukkig zag ik hem alleen als mijn vader jarig was. Hij was een broer van mijn vader.
‘Ja oom Ferdinand.’
‘Professor in de sterrenkunde?’
‘Ik denk het wel oom.’
‘Dan weet jij vast wel waar de zon blijft als hij is ondergegaan.’
Ik vermoedde een strikvraag en was op mijn hoede. Ik zag de visite mijn kant opkijken. Ook dat gemene rotneefje. Al die ogen. Ze verlamden me. Een vervelende vraag. Koortsachtig bladerde ik in mijn hoofd door mijn sterrenkundeboek. Hoe zat dat ook al weer met de zon? Maar ik was het in alle opwinding helemaal kwijt en ik zette me schrap voor het gegrinnik dat weldra zou opklinken.
Lees hier verder
23 augustus 2017
Kort verhaal (sprookje)
Daar (hier dus)
Toelichting
Een wat vreemde titel voor een eigenaardige geschiedenis. Je zou het een sprookje kunnen noemen. Maar het is zeker geen standaardsprookje.
‘Waarom word ik door de wereld niet gehoord?’ zei de koning. Hij klonk verontwaardigd, teleurgesteld en boos maar tegelijk ook strijdvaardig.
De raadslieden bogen het hoofd als verwachtten zij ieder moment de genadeslag. Vurig hoopten ze dat de Oudste Onder Zijns Gelijken de koning te woord zou staan. Velen van hen hadden immers nog jonge kinderen bij hun tweede of soms zelfs derde vrouw en dat vertaalde zich in een voorzichtige opstelling. En zo geschiedde. De oudste raadsman schraapte zijn keel en ontlokte daarmee een zodanige zucht van verlichting dat de koninklijke banier even wapperde.
‘Sire, de wereld hoort u niet omdat u regeert over een ver land. Een land hier ver vandaan.’
Lees hier verder.
13 augustus 2017
Hoofdstuk Jeugdboek
Het mysterie van het verdwenen klooster
Hoofdstuk 3: Pipo weg, klooster weg
Waar was Pipo? Even te veel met die put bezig geweest en weg was Pipo. Maar weglopen, dat was niets voor Pipo. Bas kan er niet over uit. Vreemd. Heel vreemd. Natuurlijk proberen ze hem met roepen en fluiten terug te krijgen. Maar zonder resultaat.
‘Weet je wat ik denk?’ zegt Bas tenslotte.
‘Nou?’
‘Ik denk dat Pipo gewoon naar huis is. Die zag het hier helemaal niet zitten. Dat hebben we al eerder gemerkt. En nu ligt ie thuis op ons te wachten. Let maar op.’
‘Ik hoop dat je gelijk hebt,’ zegt Paul. ‘Laten we dan maar teruggaan. Het begint ook al weer te regenen. Kom op. Wegwezen.’
Nog één keer kijken ze scherp om zich heen om te zien of Pipo in de buurt is. De regen komt nu echt met bakken naar beneden. Op het moment dat ze willen gaan rennen, trekt Bas zijn vader aan zijn arm.
‘Stop pap. Stop. Daar. Kijk daar.’
Bas wijst in de richting van de bosrand. Er hangt een grauwe regensluier voor de eerste rij bomen. Paul stopt, veegt het natte haar uit zijn gezicht en kijkt in de richting die Bas aanwijst.
‘Ik zie alleen regen en bomen. Zag je Pipo?’
‘Nee niet Pipo. Ik dacht even dat ik daar iemand zag lopen, tussen de bomen. Een beetje eng. Ik dacht eerst dat hij geen hoofd had. Toen zag ik dat hij iets over zijn hoofd droeg. Een soort bivakmuts. En nu zie ik hem niet meer. Het was in een flits. Ook al zo raar.’
25 juli 2017
Kort verhaal
Terug in Gent
Gent, vrijdag 21 juli 2017.
Na een jaar terug in Gent. Feesten, op zijn Gents. Intussen een vast onderdeel van onze jaaragenda. Een dag of drie en dan gesloopt maar dankbaar weer naar huis. Gesloopt door de indrukken, de tsunami van muziek en theater, het geslenter tussen wriemelende mensenmassa’s en het rijkelijk vloeiende bier. Dankbaar voor de mooie voorstellingen en optredens, voor de prachtige ambiance en voor de ruim aanwezige, gratis beschikbaar gestelde toiletvoorzieningen. En niet te vergeten voor dat leger aan betaalde en vooral ook onbetaalde medewerkers die het festival dragen.
En dank voor de inspiratie, want de verhalen en overdenkingen liggen op straat. Letterlijk. Voor de rauwe verhalen moet je vroeg op pad want de liederlijke restanten van de vorige nacht worden 's ochtends met groot machtsvertoon weggevaagd, weggeveegd en weggespoeld. De Gentenaar is een kuis volkje dat de nieuwe dag graag met een schone Lei begint. De Korenlei, de Graslei, de Ajuinlei, ze moeten weer blinken, je moet ze blootsvoets kunnen betreden, zeker op vrijdag 21 juli. Want vanavond zullen de Stroppendragers weer hun jaarlijkse rondgang maken. Op blote poten en met een strop om de nek. Dan zal Gent herdenken hoe het ooit in opstand kwam tegen zijn keizer, nota bene Gentenaar van geboorte, Karel V. Gent was het zat om de soldaten van Karel te blijven betalen. De straf was genadeloos.
Lees hier verder.
14 juli 2017
Kort verhaal
Uit het kleine duimpje
Toelichting
Dit verhaal is uit het leven gegrepen. De ingrediënten zijn de Ouverture 1812, een imposant boek over het bijzondere van de wiskunde en van het menselijk brein vergeleken met de computer. En tenslotte Klein Duimpje en de tompouce. Een ongebruikelijk recept. Daar staat het hier en niet in een kookboek.
Ronald Giphart die samen met een robot, lees computer, een boek schrijft. Kan dat? Nee. Is het dan misschien een publiciteitsstunt? Ja. Is dat erg? Hum. Is het beter dan het schrijven van een kookboek? Dat wel. Kun je kramp krijgen van het schrijven? Ja, maar vooral in je darmen. Maar je schrijft toch niet met je darmen! Nee, maar je schijt er wel mee en het verschil is niet groot. En waar ik ook kramp van krijg is een boekhandel vol kookboeken. Kun je ook kramp hebben in een arm die er niet meer is? Ja, zelfs dat kan.
Schrijven is La Grande Guerre terugbrengen tot een scherf die amputatie van een rechterarm onvermijdelijk maakt zodat voortaan schrijven met links moet gebeuren en een aangepaste muis nodig is als de betrokkene onverhoopt een hoge leeftijd bereikt. Schrijven is het ballonnetje van de schiettent dat je meekrijgt omdat je hebt gemist omdat je met één arm nu eenmaal minder goed mikt, en dat je dan opblaast tot een Zeppelin waar je met je kleinzoon instapt om naar verre werelden af te drijven. Het grote klein, het kleine groot. Het onaanzienlijke een podium geven, het bijzondere aan de keukentafel zetten. Klein Duimpje als Reus en de Reus als Klein Duimpje. Zoiets. Dat vraagt om creatieve sprongen en een lenige geest. Mensenwerk dus. Moeilijk te sturen. Een mens wordt er blij van, een robot niet. Je moet bereid zijn je mentale TomTom te negeren. TomTom, metafoor voor voorspelbaarheid. Zet er PoesPoes achter en de wereld ziet er gelijk een stuk minder saai uit. Even weer focussen of gewoon ontnuchteren en we zijn bij Tom Poes. Nu weer even loslaten en de wereld wordt niet alleen wat minder saai, maar zelfs aangenaam en opwindend als Gemma ongemerkt is binnengekomen met een smakelijke verrassing.
Lees hier verder.
De Friese dwerg Jan Hannema die eind 19de eeuw optrad als Admiraal Tom Pouce. Hij was de vaderlandse pendant van General Tom Pouce, een dwerg in het circus van Barnum. De afbeelding is afkomstig van het Museum Martena in Franeker.
4 juli 2017
Kort verhaal
Trekker Trek
Toelichting
De inspiratie voor dit korte verhaal deed ik op in het weekend van 30 juni en 1 juni. Op vrijdagavond was een weiland bij ons om de hoek (in Speuld) de arena waar met tractoren een verwoede strijd werd uitgevochten. Puur toeval bracht ons de volgende dag in Appelscha waar voortbeweging ook al veel bezoekers bleek te trekken. Wij gingen erheen om mijn neef Appie en zijn vrouw Hanneke weer eens te zien, en mijn broertjes die er in een vakantiehuisje waren gekropen om samen muziek te maken. Uiteindelijk ontstond er al schrijvende ook nog een verbinding met Hilversum.
Ik weet niet zeker of je het woord boer en zijn meervoud, boeren, tegenwoordig nog wel kunt gebruiken in een stukje zoals dit. De gevoeligheid voor politiek incorrecte uitdrukkingen is de laatste tijd nogal toegenomen. In de beschermde omgeving van het voetbalstadion kan het nog want daar gaat het per definitie om de tegenstander, zij die zich in de kooi aan de overkant bevinden. En een tegenstander mag alleen maar zijn handen dichtknijpen als het aanroepen zich beperkt tot: boeren. Keuze genoeg. Maar eenmaal buiten de voetbalpiste?
Lees hier verder.
In 1921 werd de Hilversumse Kei van de Westerheide overgebracht naar het centrum van Hilversum ('s-Gravenlandseweg / Schoutenstraat). Een uitermate moeizame klus. De wagen, rechts, waar de kei op lag, zakte na een dag al door zijn as. De trekker van Erfgooier Floris Vos, een Duits oorlogsvoertuig om kanonnen door de modder te trekken, hield ermee op toen Hilversum in zicht kwam.
27 juni 2017
Hoofdstuk Jeugdboek
Het mysterie van het verdwenen klooster
Hoofdstuk 2: Een kuil met een verhaal
‘Gaan we nog een keer naar die geheimzinnige kuil, pap?’ vraagt Bas. ‘Het is nu droog.’
‘Doe maar,’ zegt Marjan. ‘Dan kan Pipo nog even rennen. Ik blijf hier en ga straks een paar boodschappen doen.’
‘Hoe heet die kuil ook al weer, mam?’
‘Was het niet zoiets als het …..eh … het Zwartepakkengat?’ zegt Marjan.
‘Geen pakken maar kappen,’ zegt Paul. ‘Volgens mij heet die kuil het Zwartekappengat. Een vreemde naam voor een vreemde kuil. Misschien staat er wel iets over in dat boek dat we vorige week in Puttelo hebben gekocht. Dat boek over de sagen en legenden van het Oude Woud.’
Paul pakt het fraaie boek over de streek en zoekt achterin of de naam Zwartekappengat in de lijst voorkomt.
‘Kijk, net wat ik dacht. Het is een kuil met een verhaal. Wat zeg ik, het is een kuil met een heleboel verhalen.’
‘Ga nu eerst maar,’ zegt Marjan, ‘straks begint het weer te regenen. Het is nu nog droog. Dat verhaal komt vanavond wel.’
Daar is geen speld tussen te krijgen. Bas kijkt naar buiten om te zien of het nog droog is. Wat is Pipo toch aan het doen? Pipo staat nog steeds bij dat mysterieuze ei te snuffelen. Even met zijn neus erbij en dan weer terugspringen. Pipo vertrouwt het niet, dat is wel duidelijk. Maar het arme dier weet zo te zien ook niet goed wat hij ermee aan moet. Bas loopt naar buiten en roept: ‘Kom op, Pipo, we gaan.’
20 juni 2017
Hoofdstuk Jeugdboek
Het mysterie van het verdwenen klooster
Hoofdstuk 1: Waar komt dat ei vandaan?
Wat is dat? Bas blijft als versteend staan en zegt hardop: hè? Pipo, zijn hond, merkt dat er iets aan de hand is. Hij kijkt schuin omhoog, klaar voor actie. Bas knijpt zijn ogen tot spleetjes. Uit de donkere aarde achter in de tuin steekt iets wits omhoog. Iets dat hij nog niet eerder heeft gezien. Is het de afgelopen nacht omhoog gekropen? Heeft iets of iemand het in de grond gestopt?
Hoe lang waren ze nu al weer in het bos? Voor het eerst in het vakantiehuisje dat zijn ouders in het voorjaar hadden gekocht. De zomervakantie was bijna voorbij. En dan ging hij naar groep 8. De laatste week. Jammer.
Nu de vakantie er bijna op zat, moest Bas toegeven dat het bos leuker was dan hij had verwacht. Hij had zich suf gepiekerd wat er te doen was in een bos? Hij had niks kunnen verzinnen. Hoe kon hij dat ook weten? Hij had niks met bossen. Hij kwam uit de stad! Eerlijk gezegd leek het hem helemaal niks. Saai. Bomen. En nog meer bomen. Marjan en Paul hadden flink wat moeten duwen en trekken om hem over de streep te krijgen. ‘Wacht nou maar tot je het een keer hebt meegemaakt,’ had Marjan gezegd. ‘Dan praten we verder. En als je het dan nog steeds niks vindt, gaan we volgend jaar wel nieuwe plannen maken. Voor jou dan.’ Hij had gevraagd wat ze daarmee bedoelde. Nou ja, een zeilkamp, of een voetbalkamp, of een ander kamp. Kampen zat. Maar nu eerst een keer mee naar ‘Het Kraaiennest’.
12 juni 2017
Kort verhaal
Het Bonte Paard 5
Even voorstellen
Toelichting
Korte introductie van het gezelschap en zijn leden.
Ons Literair Genootschap komt dagelijks in wisselende samenstelling bijeen in Het Bonte Paard. Een bruine kroeg, die al meer dan twee eeuwen geleden wordt genoemd in oude documenten. Een etablissement waar is gelachen, gelald en gehuild. Waar is gevloekt en gevochten en waar niet zelden the day after the night before een deel van het meubilair op de stoep is aangetroffen. In de Napoleontische tijd hebben er nog even Kozakken gebivakkeerd.
Het Bonte Paard heeft een stamtafel. Het is de vaste plek van ons Literair Genootschap. Hier treffen “de lotgenoten” elkaar. Lot moet verstaan worden in relatie tot het verzengende “vuur dat woedt in het gemoed” (een frase van Henricus) van hen die lijden onder het leven van de erkenningzoekende schrijver en die elkaar emotioneel en spiritueel vinden en bemoedigen zolang de kans op publicatie nul is. Want zo gauw een der lotgenoten de suggestie wekt dat er een spoortje van belangstelling is voor zijn werk, slaat de kameraadschappelijke sfeer direct om in dodelijke naijver. Lot en loutering. Lot en Letters. Lot en de Lindelaan, die leidt van nooit naar nergens.
Lees hier verder.
8 juni 2017
Praatje
175 TU Delft
Erfgoed in 33 verhalen
Dit jaar bestaat de TU Delft 175 jaar. Histechnica, de Vereniging van de Vrienden van het Academisch Erfgoed van de TU Delft, vroeg mij te helpen bij de productie van een boekje waarin dit erfgoed aan bod komt. Afgelopen donderdag 8 juni konden we het resultaat aanbieden aan Anka Mulder, lid van het College van Bestuur. Op de foto in het wit, samen met de redactie.
Op de foto v.l.n.r.: H.G. Heijmans, P. Th.L.M. van Woerkom, A. Mulder, G.J. Olsder, R. Hagman, G.A. van de Schootbrugge
3 juni 2017
Kort Verhaal
Barrevoets als Batavieren
Toelichting
De titel van dit verhaal verwijst naar het groenenlied van het Veritasjaar 1967. Een opmerlijk jaar dat op 27 mei 2017 na een halve eeuw weer samenkwam. Om een goede reden was Espunt erbij. De volgende dag heeft hij zijn nieuwe en vernieuwde herinneringen aan zijn laptop toevertrouwd.
1 juni 1967
Op 1 juni 1967 vallen veel monden open als de eerste tonen van Sgt. Pepper’s Loneley Hearts Club Band klinken. De klanken van een nieuwe tijd. Jongens dragen lang haar. Meisjes korte rokjes. Het jaar 1967 heeft zijn ereplek in de (pop)historie veiliggesteld. En dan moet de groentijd 1967 van het Collegium Studiosorum Veritas nog beginnen.
1 april 1968
In de vooravond van 1 april 1968 betreedt een groepje jongelui in avondkleding met enige aarzeling het Zandvoortse Strandhotel. Het kost hen zichtbaar moeite om de branie waarmee ze zich doorgaans door het leven bluffen, over de drempel te tillen. Ze tonen sporen van twijfel en onzekerheid. Wie neemt hier wie in de maling?
Lees hier verder.
26 mei 2017
Gedicht
Lovergirls
Je zou dit gedichtje erotisch kunnen noemen. Maar pas op!
Lees hier verder.
15 mei 2017
Kort Verhaal
De rebelse rioolrobot
Toelichting
Het gemak dient de mens, maar er komt een tijd dat we daar heel anders over gaan denken. De tijd dat intelligente dingen het heft in handen nemen.
Als ik een beetje op tijd naar bed was gegaan, had ik het waarschijnlijk eerder gemerkt. Maar ik wilde het hoofdstuk afmaken en daar was het hoofdstuk het niet mee eens. Dat bleef maar rekken, als een klein kind dat niet naar bed wil. Het werd later en later en dat kostte me niet alleen een halve strip creapeppils (voor onder de tong) maar ook een verstoord bioritme. Dus viel het me vanochtend niet direct op dat mijn domestic assistant in de clean@care cell een onverwachte toon tegen me aansloeg.
Lees hier verder.
14 mei 2017
Praatje met een plaatje
Kringloopwinkel 'De Wisselbeker' steunt de Nootdorpse voetbalvereniging RKDEO
In mijn hoedanigheid van voorzitter van het bestuur van de stichting Kringloopwinkel De Wisselbeker mocht ik op zondag 14 mei een check aanbieden aan de voorzitter van de Nootdorpse voetbalvereniging RKDEO. Zijn vereniging werd op Oudejaarsavond doelwit van een wraakactie. Onverlaten gooiden een brandbom naar binnen in de kantine die uitbrandde. Onze kringloopwinkel sprokkelt jaarlijks met hard ploeteren van veel vrijwilligers een flink bedrag bij elkaar waarmee we goeden doelen in binnen- en buitenland steunen. Dit keer meenden we dat de hele Nootdorpse gemeenschap baat zou hebben bij een donatie aan RKDEO zodat daar zo snel mogelijk de draad weer kan worden opgepakt.
8 mei 2017
Kort Verhaal
Kortsluiting
Toelichting
Een jongen en een meisje besluiten een verwoestende onweersbui af te wachten bij een verlaten pompstation. Het natuurgeweld lijkt ruimte en tijd te verwringen met wonderlijke gevolgen.
Er was gewaarschuwd. Code oranje. Maar dat het zo bar zou worden. En zo snel. Nog geen half uur geleden begonnen de toppen van de bomen wat te bewegen. En nu braakt de hemel vuur en is de verwoestende aanval op de aarde in alle hevigheid losgebarsten. Bliksemstralen zoeken hun grillige weg omlaag. In een moordend tempo en met een hels kabaal. De jongen en het meisje in het busje zwijgen Boven hun hoofd klinkt angstaanjagend krijgsgeroffel. Naast hen knipoogt het verlaten tankstation nerveus. Over elkaar heen vallende donderslagen onderbroken door het vraatzuchtige gesnerp van nabije voltreffers maken een gesprek praktisch onmogelijk. En als de hemel even zijn adem inhoudt, zijn er nog altijd de monsterlijk grote hagelstenen die het dak van hun schuilplaats teisteren en die hen dwingen tot een lijdzaam en zwijgend afwachten.
Lees hier verder.
25 april 2017
Kort verhaal
Gouwe handjes
Toelichting
Het verhaal van de oude reder, bezeten van de VOC, die samenleeft met zijn Eugenie. De piano speelt daarbij een wezenlijke rol. Nichtje Winnie en haar dubieuze vriendje Rob zorgen dat de ouwetjes niets te kort komen. Hoewel?
‘U bent al vroeg bezig, oom. Ik had eerst nog even willen stofzuigen.’
Laat maar een keertje, Winnie. Een weekje overslaan, dat overleef ik wel.’
‘Ja, dat is wel zo, maar u bent ook de jongste niet meer en ik heb beloofd goed voor u en voor tante te zorgen. Zoveel boeken, zoveel papier, dat geeft nu eenmaal stof en stof kan op je longen slaan.’
Met de stofzuiger in de hand laat de jonge vrouw haar blik door de imposante studeerkamer dwalen. Ze pakt een boek uit de boekenkast en blaast over de bovenzijde. In een bundel vroege zonnestralen licht een fikse stofwolk op. ‘Kijk oom, dat bedoel ik nou. Dat dwarrelt rond en dat ademt u straks allemaal in.’
‘Ach, op mijn leeftijd til ik daar niet zo zwaar meer aan, Winnie. Ik heb ook dit jaar mijn winterbronchitis weer glansrijk overwonnen. Trouwens, waar hebben we het eigenlijk over. Wat dacht je hiervan?’ Triomfantelijk houdt de oude man zijn pijp omhoog.
‘Ja, het kan altijd nog erger,’ zegt de jonge vrouw. ‘Dat is nou echt een milieuvervuiler. Wat een rommel produceert zo’n pijp. Maar dat niet alleen. Weet u nog, vorige week?’
Lees hier verder.
Spiegelretourschip De Zeven Provinciën
16 april 2017
Praatjes
Hoe we Mars leefbaar kunnen maken
Toelichting
Een interssante blog van het populair-wetenschappelijke tijdschrift Discover op 14 juni 2016 over de ideeën die op dit moment ontwikkeld worden om de planeet Mars een aards 'uiterlijk' te geven en zo leefbaar te maken. Let wel: speculatie!
An artist’s conception of what Mars could look like as it gradually becomes more habitable. (Credit: Daein Ballard/Wikimedia Commons)
Whether it’s extreme climate change, an impending asteroid impact, scientific curiosity or even space tourism, there are compelling reasons to think about calling Mars our second home. But before expanding humanity’s cosmic real estate holdings, scientists will need to make the Red Planet feel a little more like our blue marble.
That, in a nutshell, is the goal of researchers thinking about ways to terraform another planet.
Elon Musk, of Tesla and SpaceX fame, has suggested we nuke the polar ice caps on Mars to unlock liquid water and release clouds of CO2 that would thicken the atmosphere and warm the planet. This notion got some press last year when Major League Baseball player and amateur astrophysicist Jose Canseco tweeted: “By my calculations if we nuked the polar ice caps on Mars we would make an ocean of 36 feet deep across the whole planet,” thereby enshrining the idea in our popular imagination. Giant mirrors concentrating sunlight on the poles and smashing an entire moon into Mars also top the list of grandiose proposals to Earth-ify the Red Planet.
While we may not utilize the kind of cataclysmic forces that some futurists imagine, there are very real efforts, backed up by solid science, currently underway that are building a case for terraforming, one small step for mankind at a time.
Lees hier verder
12 april 2017
Kort verhaal
Het Bonte Paard 4
Sekslokstoffen
Toelichting
Met onregelmatige tussenpozen rapporteer ik over Het Genootschap, een groep (would be) schrijvers die zeer frequent samenkomen in Het Bonte Paard al waar ze elkaar opbeuren in tijden van writer blocks en alles de revue laten passeren dat misschien ooit in een schrijfsel verwerkt kan worden. En dat nemen ze heel ruim. Dit is deel 4.
De lente is nu echt begonnen en dat doet Het Genootschap zichtbaar goed. Op Joop na oogt iedereen frisser en vooral Adelheid verkeert in een verhoogde staat van beschikbaarheid. Als ik het Bonte Paard betreedt, is ze in een heftige discussie verwikkeld met Joop waarvan de lezer intussen wel weet dat zijn literaire bestaan, en een ander bestaan kent Joop niet, geheel in beslag wordt genomen door zijn strijd tegen het gezag, tegen de elite en voor alles tegen het MIK, het Militair-Industrieel-Komplex. In Joops termen: die hele Mikmak. Laat ik er gelijk maar aan toevoegen dat het niet de Mikmak is die de lentebloezem op Adelheids konen doet verschijnen. Het is vooral Joop nu Henricus nog niet is gearriveerd.
Lees hier verder.
22 maart 2017
Kort verhaal
Deja vu
Toelichting
We waren een paar dagen in het Oost-Groningse dorpje Westerlee. Enkele vreemde gebeurtenissen inspireerden me tot het verhaal Deja vu. Een beetje Espunt, een beetje Lampo en heel veel Groningen.
Hieronder de honderd jaar oude boerderij die enige tijd geleden is getransformeerd in een hotel onder de naam Landgoed Westerlee.
‘Weet je zeker dat we nu toch die Oude Rijksweg op moeten, Hans?’
‘Als de dingen onvermijdelijk zijn, heeft het geen zin om bang te zijn, liefste. Daar ben ik zeker van, maar dat is helaas maar een stukje van het hele verhaal. Over een kwartiertje zijn we terug in ons hotel.’
Laat ik het maar niet cryptischer maken dan nodig is. Daarom eerst een stapje terug.
Om te voorkomen dat ons wereldje langzaam verschrompelt en wegkwijnt in voorspelbaarheid snuffel ik nog wel eens rond op sites met voordeelaanbiedingen van hotels die ook aan het eind van de winter de zaak draaiend willen houden. Zo viel mijn oog onlangs op een leuk driedaags arrangement, inclusief één gratis diner, in een hotel in Westerlee, in de buurt van Winschoten. Nu kan het nog. We zijn nog mobiel. Over een paar jaar hebben we misschien niks meer te kiezen.
Ik weet dat Hans gelukkig wordt van zo’n plattelandsomgeving. Als hij mocht kiezen zou hij het liefst een boerderij bewonen. Desnoods een kleintje. De vrijheid van het buitenleven, de verbondenheid met de natuur, de elementen en de seizoenen. Maar die valse romantiek gaat me toch net wat te ver. Vrijheid, verbondenheid. Voor Hans een ideale combinatie, voor mij een bron van tegenstellingen. Zo nu en dan een uitstapje, heerlijk. Een gezond tegenwicht tegen ons rimpelloze vinexbestaan. Maar wonen, en liever nog leven, in zo’n omgeving? Nou nee. Deprimerend.
Lees hier verder.
14 maart 2017
Commentaar
Stemwijzerwijzer
Toelichting
Een opwelling, de avond voor de verkiezingen. De toestand van het land is zorgelijk. De verwarring is zo groot dat versplintering en gezweef uitgelegd worden als kenmerken van een volwassen democratie. Welke stemwijzer zullen we nu eens kiezen. Tientallen stemwijzers betekent het einde van de solidariteit en daarmee van de samenleving.
Verkiezingen! De media kunnen er niet genoeg van krijgen. Wij leven in een mediacratie. De media regeren. De grootste verandering op verkiezingsgebied in de afgelopen vijftig jaar is ongetwijfeld de extreme media-aandacht. Van niets iets maken, er zijn heel veel lieden die daar tegenwoordig hun brood mee verdienen. Gebakken lucht, nepnieuws, peilingen, debatten, de mening van de gewone man. Tijd vullen, pagina’s vullen, schermen vullen. We hebben er intussen zo’n voorstelling van gemaakt dat we alleen nog met stemwijzers tot een keuze kunnen komen. Stemwijzers! Wie heeft dat bedacht? Natuurlijk worden de programma’s nu zo opgesteld dat de partijen in de stemwijzer boven komen drijven. Er is de Stemwijzer, maar ook de StemWijzer, de Christelijke Stemwijzer, de Stemmentracker, het Kieskompas, de Jongeren Stemwijzer, de Privacy Stemwijzer, de Monetaire Stemwijzer, de Technische Stemwijzer, de Stomwijzer, de Fiscale Stemwijzer, etc.
Lees hier verder.
7 maart 2017
Kort verhaal
Gele drup
Toelichting
Als je neus begint te lopen verwacht je een waterige substantie of iets roods. Als de kleur knalgeel is, schrik je toch wel even. Drama op de boerderij.
“Buurman, wat zie je bleek. Is er wat?”
De oude boer steunt tegen de deurpost en trekt, uit gewoonte, zijn pet recht.
“Ik weet ’t niet Alie, maar ik vertrouw het niet. Ik dacht, ik heb nu nog de kracht, straks lig ik daar en kom ik niet meer weg.”
“Kom maar gauw binnen,” zegt de vrouw die met Alie is aangesproken. Ze is flink uit de kluiten gewassen en ze draagt op haar konen een blos die je in de stad zelden aantreft. Haar buurman oogt een stuk ouder en kwetsbaarder. De welving van zijn rug en het zwaar doornerfde gelaat verraden een lang en hard landleven.
“Heb je trek in koffie? Dat wil nog wel eens helpen.”
Lees hier verder
26 februari 2017
Een stukje jeugdsentiment
Ome Piet
Toelichting
Laat je meeslepen door de mist van de tijd heen. Espunt keert terug naar zijn jonge jaren in Hilversum. Geen bronchitis kan hem stoppen. Ome Piet is een katalysator.
Erfgooiers in opstand. Naar een schilderij van Hart Nibrig uit 1909
Lees hier verder
16 februari 2017
Kort Verhaal
Will you follow me into the dark?
Toelichting
Ze kennen elkaar nauwelijks een week. Op een mooie zomeravond neemt hij haar mee naar de plek waar hij soms met zijn vrienden samenkomt om naar hun favoriete muziek te luisteren.
Het is een uur of tien. Het begint nu echt donker te worden. Het meisje voelt de zoete zomerlucht langs haar dijen strijken. Er klinkt gelach uit tuinen. In de verte gilt een motor om de volgende versnelling.
‘Ik weet een gaaf plekkie. Daar komt nooit iemand.’
Het meisje kijkt haar nieuwe vriendje onderzoekend aan. Ze heeft hem de vorige week in De Hacker ontmoet. De Binnenband was niet echt zijn muziek, maar in een dorp heb je het niet voor het uitzoeken en zij maakte veel goed. Ze kende hem vaag, vond hem leuk. Hij was niet knap en ook niet stoer. Wel apart, geen meeloper, gevoelig. Die blik. De leukste tot nu toe. Helemaal haar type. Jaloerse vriendinnen, dat maakte hem extra aantrekkelijk.
Lees hier verder.
8 februari 2017
Mededeling
Bundel Passievol gepresenteerd
Op 8 februari 2017 heeft het schrijverscollectief Oostland Literair zijn vierde verhalenbundel gepresenteerd. In het gemeentehuis van Lansingerland kregen de burgemeester van Pijnacker-Nootdorp en van Lansingerland (samen het Oostland) het eerste exemplaar van de bundel Passievol overhandigd door Kimberley Tseng, een van de auteurs. Thema van deze bundel: de passie. In vele vormen en gedaanten. Negen regionale schrijvers zorgden voor de invulling. De bundel is uitgegeven bij Uitgeverij Oostland.
De opbrengst van de bundel komt geheel ten goede van de Stichting Pijnackenaren Helpen Armenië. Deze stichting, aangevoerd door bevolgen lieden als Henny Bos en Sjaak Oudshoorn, zamelen geld in voor de Nederlands Maria Goris die al vele jaren actief is in Armenië waar veel mensen in bittere armoede leven. De bundel is te koop bij de lokale boekhandels en kost 10 euro.
Voor de activiteiten van Oostland Literair zie hier. Voor het werk van Pinackenaren helpen Armenië zie hier.
Gemeentehuis Lansingerland, 8 februari 2017. Presentatie van de bundel Passievol, een publicatie van Oostland Literair. Op de foto v.l.n.r.: Gerard van de Schootbrugge, Shirley Ann Benda, Kimberley Tseng, Jennefer Zuniga-De Jong, Nick Steenkamp, Rianne Sie, Marguerite de Ruijter, Francisca Ravestein (burgemeester Pijnacker-Nootdorp) en Pieter van der Stadt (burgemeester Lansingerland).
5 februari 2017
Kort Verhaal
Nog net op tijd voor Wim Kan
voorlezen op 9 februari 2017
Op donderdag 9 februari mag ik mijn verhaal "Nog net op tijd voor Wim Kan' voorlezen in het programma van verhalenverteller Hans van Woerkom. Een soort gastoptreden. Plaats van handeling Bieb Oostland vestiging Berkel, van 20:00 - 22:30 uur, toegang 7,50 euro. Klik hier voor meer info.
De drie gasten op 9 februari. Met de klok mee: Marguerite de Ruiter, Gerard van de Schootbrugge en Hans Ciermans, leden van Oostland Literair.
Meester Verhalenverteller Hans van Woerkom in actie.
16 januari 2017
Kort Verhaal
Nog net op tijd voor Wim Kan
In afwachting van Wim Kan klinken op een draagbaar pik kupje van Philips de eerste geluiden van een nieuwe tijd. En tante Roos laat iets van die nieuwe tijd zien.
‘Maaahaaam, de bel!!’
Mijn broertje Joep. Je zou hem moeten zien. Stuitert als een rubberen bal door de kamer. En ja hoor, weer een voltreffer. Een schop onder zijn kont. Komt ie te veel in de hoek waar mijn vader de krant zit te lezen. Dat doet mijn vader blind. En raak. Daar hoeft hij de krant niet voor neer te leggen. Papa is altijd een goeie voetballer geweest. Het lijkt wel of Joep van elke lel harder gaat stuiteren. Vanavond mag hij voor het eerst opblijven. Hij is zes, ik ben acht. Het is ouwejaarsavond. En dat gaan we vieren met ome Wout en tante Roos.
Lees hier verder
11 januari 2017
Praatje
Meer schrijvers dan lezers
Een mailtje van een goede kennis ontstak in mij het vuur om jullie een kort praatje voor te schotelen. Hij meldde dat hij een nieuw boek had gepubliceerd en benaderde nu zijn Umfeld om het aan de man te brengen. Zo werkt dat tegenwoordig, of moet ik zeggen zo werkt het niet, ik weet er alles van. Ik ga zijn nieuwe boek zeker kopen. Ik ken hem al heel lang, ik mag hem graag, hij is geestig en intelligent, schrijft goed en speelt ook nog heel goed piano. Verder heeft hij net met zijn ouwelullenband een CD vol ouwe rockers opgenomen. Die jongen is gewoon goed bezig en hij zit behoorlijk op mijn lijn. In het berichtje vroeg hij ook nog voorzichtig of we hem wilden helpen met de promotie. Natuurlijk, dat ga ik nu doen. De titel van de thriller is DEADLINE en de naam van de auteur is Bart Bartstra. Uit Barts mail het volgende citaat:
Lees hier verder
10 januari 2017
Praatje
Het Nieuwe Normaal
Ik ben een grote fan van het oude Normaal. Lang kon ik dat alleen kwijt in de kleine kring van intimi die echt van mij hielden, die mij mijn kleine zonden gunden. Dat wil zeggen, kleine zonden in hun ogen, in mijn ogen leden zij aan een zelfopgelegde culturele correctheid die veel ongecompliceerde ontspanning lelijk in de weg stond. Het zogenoemde AZCS: het Anti Zwarte Cross Syndroom. Maar met leven en laten leven kom je in het leven een heel eind. En ik was wel zo arrogant om te weten dat ze ooit naar mijn kant zouden opschuiven. Zoals het ook is gebeurd met de waardering voor André Hazes, Pim Fortuyn, Jopie Huisman, Johan Cruijff en al die andere eigenzinnige types die hun eigen weg gingen. Lees hier verder
9 januari 2017
Mededeling
Vernieuwde site in de lucht
Hedenmiddag 13:30 uur is mijn geheel vernieuwde website gelanceerd. De oude werd niet meer ondersteund door mijn host. Ik kon niets meer toevoegen of veranderen. En dat in deze tijd. Dus ben ik maar weer achter het toetsenbord gekropen. Veel werk, maar het resultaat vind ik, voor een amateur acceptabel. Het zal nog wel even duren voor de zoekmachines de oude doodlopende links links laten liggen. Excuus daarvoor.
Ik ben nog lang niet klaar. De techniek schrijdt voort en er zitten in het nieuwe pakket allerlei toeters en bellen die ik nog moet verkennen.
Ik ben in ieder geval van plan nu ook, eindelijk, werk te maken van MEEM. We gaan de komende tijd de memenwereld verkennen.
Mijn intimi zullen veel informatie herkennen. Ik heb niet zo veel weggegooid (zit niet in mijn aard). Maar de aanvoer van nieuw materiaal zal niet stoppen!
Een mooi moment om alle bezoekers een goed en interessant nieuw jaar te wensen.
7 januari 2017
Kort verhaal
Overlijdensberichten
De overlijdensberichten in de NRC roepen steeds vaker herinneringen bij mij op. Dit keer besloot ik daar iets mee te doen.
Ik lees met groeiende belangstelling de overlijdensberichten in de NRC. Dat heeft uiteraard alles met mijn leeftijd te maken. Steeds duidelijker wordt de stem van hen die mij vooraf gaan: hodie mihi, cras tibi. Vandaag ik, morgen gij. En zo is het.
Wanneer de sluimerende neiging een gewoonte is geworden weet ik niet precies, maar ik schat toch zeker na mijn vijftigste. Voor die tijd was ik niet heel erg bezig met het wegvallen van bekenden, van generatiegenoten. Dat gebeurde gewoon te zelden.
Lees hier verder
